Teleurstelling

Over het algemeen ben ik zeer positief ingesteld en kan ik prima relativeren, maar soms gebeurt er iets, krijg je een afwijzing voor een leuke baan en dan ben je teleurgesteld, misschien zelfs verdrietig. Hoe ga jij om met zo’n teleurstelling?

Begin deze week kreeg ik een afwijzing van een sollicitatie binnen. Ik ben helaas niet verder naar ronde twee, het echte sollicitatiegesprek. Er zit uiteraard wel een positieve kant aan dit verhaal, ik ben wel uitgenodigd voor een eerste kennismakingsgesprek/speeddate.*ik lach als een boer met kiespijn*

Nieuwe manier van solliciteren

Het zijn luxe probleem voor bedrijven. Omdat er teveel kandidaten reageren voor één functie hebben organisaties een luxe positie. Om een snelle selectie te kunnen maken, is er vaak een extra ronde in het leven geroepen, de zogenaamde speeddate.

De speeddates die ik tot nu toe gehad heb zagen er als volgt uit:
1: Tijdens het kennismakingsgesprek zullen de volgende onderwerpen aan bod komen:
• Pitch over jezelf en jouw profiel: wie ben je en waarom ben jij geschikt voor deze functie?*
• Hoe zie je deze aanstelling in combinatie met mogelijk ander werk of werkzaamheden?
• Toelichting op vacature
• Vragen over en weer

*wat verwachten wij van je pitch?:
Uiteraard hebben wij jouw cv en brief gelezen. Je hoeft dus niet te vertellen wat je allemaal gedaan hebt. Wij vragen jou om je te verdiepen in het bedrijf en de werkzaamheden die jou te wachten staan. In je pitch horen wij graag wat jouw profiel is en waarom jij goed bij de functie denkt te passen. Wij vragen je ook aan te geven wat mogelijke punten kunnen zijn die je zult moeten ontwikkelen of waar je minder goed in bent.
Je hebt maximaal 2 minuten voor jouw pitch.

2: hier was de uitleg wat summierder, maar het principe blijft uiteraard hetzelfde.
Wij kijken er naar uit hoe jij je gaat presenteren op deze speeddate en wat je kan vertellen over onze huidige online dienstverlening en of je daar nog ideeën bij hebt.

Voorbereiding op een sollicitatie

Een voorbereiding op een sollicitatie is een dagtaak, eerst voor je motivatiebrief en vervolgens voor de speeddate. Ook al zijn dit maar korte gesprekjes van 20 minuten, je wilt uiteraard goed voor de dag komen en op alle mogelijke vragen een antwoord hebben.
Je leest je in in een bedrijf, kijkt naar de website en eventuele social media kanalen en probeert je van te voren voor te stellen of het een bedrijf is wat bij je past. Kun je je vinden in de doelstelling van een bedrijf? En is de functie precies die functie waar je naar op zoek bent?

De dag van het gesprek, toch ben ik vrij gespannen, zeg ik tegen iedereen “ach als het niet lukt, dan zoek ik gewoon verder. Ik ben mezelf en als het niet klikt…helaas.” Na een gesprek, hoe kort ook, ben ik even volledig leeg, moet ik mezelf weer goed opladen. Het zou dan ook heerlijk zijn als je even niets hoeft, maar nee, je moet door, je moet gewoon op zoek naar een volgende leuke functie. Je kunt namelijk niet op één paard wedden!
Ondertussen zit je tot de uitslag in spanning, zou ik wel of niet doorgaan naar de volgende ronde? Heb ik de juiste antwoorden gegeven? Wat vonden ze van me?

DE AFWIJZING

En dan is het moment daar, het langverwachte telefoontje of mailtje.
“Bij deze laat ik jou weten dat je niet bent geselecteerd voor de volgende ronde. Wij hebben een prettig gesprek gehad waarin wij constateerden dat jij als persoon prima in de cultuur past. Ten aanzien van de functie waar jij voor hebt gesolliciteerd vinden wij andere kandidaten meer passend voor de functie. 

Ik wil je danken voor je sollicitatie en het fijne gesprek.”

Als je aan het werk bent is een afwijzing een enorme teleurstelling, maar je hebt gelukkig nog werk. Ok misschien niet helemaal meer datgene waar je blij van wordt, maar over het algemeen solliciteert het plezieriger vanuit een baan.
Bij mij, op zoek naar een baan vanuit de positie van werkloze kwam deze afwijzing even keihard binnen. Weer een deuk in mijn zelfvertrouwen. Ik vraag me dan echt wel eens af of het me nog gaat lukken?

Zo heel af en toe komt er dus een klein duiveltje op mijn schouder zitten en schieten er een hoop negatieve gedachten door mijn hoofd zoals: Het is bijna zomervakantie, komkommertijd, en dan al weer richting het einde van het jaar. Zijn er dan nog wel bedrijven voor mij? Zijn ze nog op zoek naar nieuw personeel? Had ik maar een vak geleerd! Het gaat echt niet meer lukken dit jaar…

Hoe houd je deze negatieve gedachten uit je hoofd? Of hoe zorg je ervoor dat ze niet te lang blijven rondzingen? Hoe ga je om met een teleurstelling? Hoe relativeer je en ga je weer verder?

• “Dan moet je er niet teveel op hopen”
• “je moet je niet blind staren op één functie”
• “je bent echt niet de enige die wordt afgewezen”
• “Ja maar de kwalificaties die ze zoeken, die had je eigenlijk toch helemaal niet?”

Goed bedoelde reacties van mensen, maar echt enorme dooddoeners. Als je je voor de volle 100% inzet voor een sollicitatie visualiseer je jezelf al in die functie. Je ziet jezelf al zitten op de locatie en je bent in je hoofd al weer lekker aan het werk. Doe je dat niet, dan ben ik er van overtuigd dat dat ook te zien is tijdens een gesprek. Ik geloof er echt in dat als je iets in je hoofd hebt, als je er echt in geloofd je het ook zult bereiken. Alleen, met een sollicitatie komen er nog een aantal andere dingen bij kijken, waar ik tot op heden nog geen controle over heb.
Naast de gun factor, die in een gesprek gemakkelijker te regelen is dan in een brief, moet je ook beschikken over bepaalde eigenschappen en kwaliteiten en niet te vergeten bepaalde kennis.

Dus hoe ga ik om met deze teleurstelling en zorg ik dat ik weer positief verder kan?

Hoe zorg ik er voor dat ik wel in mezelf blijf geloven en een positieve kijk op de toekomst houd?

Normaal gesproken zou ik mijn hardloopschoenen aan doen en even helemaal lekker mijn koppie leeglopen, maar een enkelband blessure houdt me iets langer aan de kant.

Hoe ga jij om met een teleurstelling, wat kun jij er aan doen om hier sterker uit te komen?

Ik bel eigenlijk altijd na, kun je weer van leren. Wat mis je ten opzichte van de andere kandidaten om deze functie te kunnen doen? Het belangrijkste is dan denk ik het stellen van de juiste vragen.

– Hoe zorg je er voor dat je in de toekomst wel die dingen kunt die je nu mist?

– Waar is het mis gegaan en hoe kan ik er voor zorgen dat dat bij het volgende gesprek niet weer gebeurd?

– Wat kan ik hiervan leren?

– Welke kennis mis ik en wil ik mezelf bij leren zodat ik wel verder kan?

Ga er mee aan de slag, blijf jezelf ontwikkelen en dan ben ik er van overtuigd dat er ergens een droombaan voor je is!

 

Ik ben heel benieuwd wat jouw manier is om dit soort teleurstellingen te verwerken?Laat het hieronder weten, kan ik ook weer van leren!
Follow my blog with Bloglovin