Even een gewoon weekje tussendoor. Althans zo leek het aan het begin. Op dinsdag weer een lekkere duurloop op de planning, woensdag vogels, vrijdag versnellen en zondag weer lange duurloop. Redelijk normaal dus….of toch niet….
Vogels
De dinsdag vogels kijken, valt eigenlijk weinig over te zeggen. Het was lekker, easy peasy, ontspannen gewoon eigenlijk heel fijn. Ik was ’s morgens voor een kleine apk bij de fysio geweest. Ik heb na het lopen en vooral ’s morgens als ik wakker wordt wel last van mijn achilles. Dus heb even alles na laten kijken. Vrijdag een loopsessie bij de fysio en dan weten we meer…
Regenachtig
Woensdag stond er 12 kilometertjes op het programma. Op zich draai ik daar dus echt mijn hand niet meer voor om, ware het niet dat het goot. Een van de zeer regenachtige dagen van deze week. Regen mag de pret niet drukken. Ik heb mijn oude schoenen aan gedaan en ben plassen gaan stampen. Omdat het leek alsof er ook onweer in de lucht zat, heb ik wel voor een route gekozen waar ik kon schuilen of snel naar huis kon.
Een klap
Donder kwam er wel, maar dan heb ik het niet over die ene klap in de lucht. Ik liep op dat moment in de buurt van een bushalte, dus de schuilplaats was snel bedacht maar het bleef bij een klap dus ik ben lekker door gerend. Na een km of 9 begon het wat te rommelen in mijn buik, maar op zich was dit nog ok. Dit had ik wel vaker, gewoon iets rustiger bewegen en het zakt vanzelf.
Buikkrampen
De rommel ging over in kramp en bij km 10 waren het serieuze buikkrampen. Door het weer en de voorspelling liep ik dit keer niet door het bos. Even een boompje uitzoeken was dus niet mogelijk. Ik liep op een van de drukste fietspaden in de buurt, dus er zat niets anders op dan doorgaan. Langzamer lopen hielp niet, dus ik heb het ritme iets verhoogd om op tijd thuis te zijn.
Net op tijd
Het was geen sprint, want dat was niet goed gegaan, maar laten we het er maar op houden dat ik net op tijd was. Gelukkig kreeg ik de deur makkelijk open en is de wc om de hoek…..pfffff. Ik heb wel vaker last van mijn darmen, vandaar dat ik in de ochtend ook eerst koffie moet drinken… maar dit was, nou ja, bah bah bah.
Hoe loop ik?
Op vrijdag had ik zoals gezegd een afspraak bij de fysio en ook een intensieve training. Misschien te combineren, of misschien ook niet…
Op de loopband een stukje rennen heb ik eigenlijk een grote hekel aan en helemaal als ik mijn eigen stappen in de spiegel zie. Het resultaat is vaak dat ik als een soort dronken tor over die band ga. Recht lopen is echt een uitdaging.
Naar een spiegel rennen
De loopband was klaar, de volgende stap “gewoon” lopen. Nou ja gewoon, in een zaal naar een spiegel toe lopen. En nee ik zie het echt niet hoor…ieder zo zijn vak, maar ik zie echt niet waar ik een afwijking heb….
Gelukkig mijn fysio wel. Een kortere afzet links, een heup die gek doet en eigenlijk zit het in de rug niet helemaal a ok. Kortom zeer oplosbaar en daar ga ik mee aan de slag. Niet meer gerend op vrijdag, zaterdag kwam het er ook niet meer van, maar zondag gewoon weer lekker door de buurt geracet met mijn hubby.
Hubby run
Samen rennen is omgedoopt tot Hubby run. Geen interval, maar gewoon iets meer tempo en rennen maar. Zo hard gingen we niet eens, maar halverwege gaf hij al aan dat ik te snel ging. Hij boog af en ik ging door. Uiteindelijk was ik nog eerder thuis, maar om nou te zeggen ik ging snel…viel nog mee, maar succesje is geboekt!
